چنان که پیش تر اشاره کردم، اگر ادب عشق رعایت نشود، عشق ورزی ناکام خواهدماند و شکست خواهدخورد هرچند ضوابط اخلاقیزیر پا گذاشته نشده باشد. در باب ادب عشق هفت نکته را باید در نظر داشت کهرعایت شان تضمینی برای موفقیت عشق خواهدبود. ممکن است یک عیب و نقص اخلاقیدر شخص عاشق باشد که اخلاقیت ارتباط عاشقانه را از بین نَبَرد اما این ارتباط را به شکست بکشاند. بنابراین هفت عاملی که در ادامه به آن ها اشاره می کنیم می توانند برآمده از شخصیت روان شناختی یا اخلاقی شخص عاشق باشند ودر موفقیت رابطه عاشقانه موثر باشند:

1. اشتغال بیش از حد عاشق به خود 

گاهی حواس عاشق بیش از حد متوجه خودش است؛اشتغال به خود یک نقض اخلاقی نیست بلکه یک عیب روان شناختی است. گاهی عاشقآنقدر گرفتار خودش هست و آن قدر ذره بین روی خودش نهاده و آن قدر حواسش بهمحیط اطرافش نیست که متوجه دگرگونی هایی که در معشوق صورت گرفته نمی شود. معشوق از آن جهت که معشوق است دوست دارد دگرگونی هایی که در او صورت می گیرد، چه دگرگونی های ظاهری و چه دگرگونی های ذهنی، مورد توجه عاشق قرار بگیرد؛ و وقتی این دگرگونی ها مورد توجه عاشق قرار نمی گیرد، برای معشوق نشانه ای است از بی اعتنایی عاشق.

این عیب، عشق را آهسته آهسته ناکام می کندو در مقابل، هرچه التفات به معشوق بیش تر باشد، ارتباط عاشقانه استوارتر وموفق تر خواهدبود. به تعبیر سیمون وی، مهم ترین چیزی که معشوق از عاشق می خواهد توجه است، حتی اگر این توجه به معشوق نقادانه باشد.

2. خودپسندی عاشق 

در عاشق باید آمادگی ای برای دگرگونی وجودداشته باشد. اگر عاشق آن قدر خودپسند باشد که حاضر به هیچ گونه دگرگون سازی خود نباشد، رابطه عاشقانه آسیب خواهددید. عاشق خودپسند که خود را به کمال و بدون نقص می بیند، مستقیم یا غیرمستقیم به معشوق خود می گوید همینم که هستم و کوچک ترین دگرگونی را نمی پذیرم، و در ارتباط عاشقانه اش به جهت خودپسندی کوچک ترین انعطافی نشان نمی دهد.